Delegacioni i fotografëve shqiptarë pritet me nderime shtetërore në Kinë, në vitin 1970. Nga e majta në të djathtë: Katjusha Kumi, Pleurat Sulo, Jani Ristani dhe Refik Veseli kaluan disa muaj në Kinë ku u trajnuan në teknika të ndryshme fotografike

Në kulmin e marrëdhënieve mes dy vendeve, edhe fotografët shqiptarë të cilët shkonin për trajnim, priteshin me nderime shtetërore. Delegacioni i fotografëve shqiptarë u prit me nderime shtetërore në Pekin, në vitin 1970, kohë kur Shqipëria po përpiqej të forconte mediat e saj të cilat ishin nën kontrrollin e shtetit ashtu si në Kinë.

Ata gjithashtu vizituan vendin dhe iu ofruan aparate fotografikë për përdorim personal si turistë.

Duhet theksuar se prodhimi shtetëror i fotografisë shërbeu për një sërë qëllimesh. Jo të gjitha imazhet kishin për qëllim të qarkullonin ose shpërndaheshin tek i njëjti audiencë, disa prej të cilave ishin në thelb informuese ose dokumentare në natyrë, ndërsa të tjerat u vunë në skenë për të përcjellë një mesazh specifik.
Disa ishin të destinuara për publikim më të gjerë, ndërsa të tjerat ishin të kufizuara në mënyrë të rreptë, siç janë fotografitë private të Enver Hoxhës dhe familjes së tij, të cilat u përpunuan nga një shërbim i posaçëm fotografik dhe arkivor. Fotografët mund të bënin fotografi në zhanre të ndryshme, ndoshta duke përfituar nga shoqërimi i një delegacioni zyrtar në një rajon piktoresk për të bërë fotografi peizazhesh, për shembull.

Natyra zyrtare dhe përgjithësisht politike e fotografisë që karakterizon momentin shtetëror nuk duhet të maskojë larminë e mënyrave të prodhimit, qarkullimit dhe pritjes së këtyre imazheve. Kufizimet e vendosura në prodhimin dhe përdorimin e fotografive, një tipar kryesor i kushteve të kohës, nuk përjashtuan një sërë zhanresh dhe përdorimesh.

Sidoqoftë, kategoria e "fotografisë propagandistike", siç tenton të përdoret për të kualifikuar prodhimin fotografik të botës komuniste, duket se është dyfish kufizuese, sepse fshin larminë e praktikave dhe përdorimeve të fotografisë, ndërsa njëkohësisht tenton të izolojë praktikat komuniste nga praktikat e tjera, të mëparshme ose bashkëkohore, që ekzistonin në botën perëndimore ose gjetkë.

Hulumtime të mëtejshme padyshim do të tregonin ndikimin e fotografisë shqiptare në përdorimet fotografike që u krijuan në periudhën midis dy luftërave dhe më vonë si në shtetet autoritare ashtu edhe në ato demokratike. Si fotografia e shtypit ashtu edhe ajo familjare, për shembull, do të zbulonin ekzistencën e modeleve të përbashkëta përtej botës komuniste. /MAPO/